Ուիլյամ Շեքսպիր «Սոնետ 27»
2014-06-26 9012
Տքնանքից դադրած՝ անկողին է իմ մարմինը կանչում
Եվ հանգստություն՝ ճամփեքից հոգնած ոտքերիս համար,
Սակայն հենց պառկեմ, նոր տքնություն է գլուխս տանջում,
Երբ սպառված են հոգնատանջ մարմնիս ցավերն անհամար:
Մտորմունքներս հեռու են թռչում իմ մութ սենյակից
Եվ ծարավահյուծ ուխտավորությամբ գալիս են քեզ մոտ,
Քունը անշշուկ հեռանում է իմ խոնջած աչքերից,
Որ կույրի նման խավարին նայեմ մինչև առավոտ:
Բայց այդժամ հոգուս տեսողությունը երևութական
Բերում է հանկարծ իմ աչքի առջև պատկերդ վսեմ,
Որ գիշերվա մեջ կախված լուսատո գոհարի նման
Փոխում է իսկույն և լուսավորում գիշերը նսեմ:
Այսպես զօր-գիշեր մարմին ու հոգի չունեն քուն-դադար
Եվ հանգստություն չեն գտնում ոչ քեզ, և ոչ ինձ համար:
Դիտեք ավելին Սոնետներ բաժնում
մեկնաբանություններ