Ուիլյամ Շեքսպիր «Սոնետ 7»
2014-03-11 5551
Թարգմանությունը
ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ
Երբ արևելքում բացվում է վսեմ մի արևացայտ,
Եվ արևն անմար բարձրացնում է իր գլուխն հուրհրան,
Աչքերն ամենուր տուրք են մատուցում լույսին նորահայտ
Եվ, խոնարհվելով վեհությանն անբիծ, մեծարում նրան:
Երբ մագլցել է նա երկնաթռիչ սարը բարձրաբերձ
Ինչպես եռանդով՝ երիտասարդը ամենակարող,
Երկրավոր մարդիկ պաշտում են նրա պերճությունն անեղծ
Եվ դիտում նրա ուխտավորության ճամփան ոսկեշող:
Բայց երբ գերագույն ինչ-որ բարձունքից, կառքով հոգնաբեկ,
Ու երերալով մի ծերունու պես, թեքվում է օրից,
Չեն նայում մարդիկ նրա ծանրաքայլ ընթացքին երբեք,
Եվ աչքերն այդժամ անձայն թեքվում են հեգ ուխտավորից.
Այդպես նաև դու, լուռ հեռանալով կեսօրից քո թանկ,
Մեռնում ես անտես, երբ քեզնից հետո չես թողնում ժառանգ:
Դիտեք ավելին Սոնետներ բաժնում
մեկնաբանություններ