Դիանա Կարապետյան «Գիտես»
2013-07-17 4937
Գիտես, երբեմն ուղղակի այդպես է ստացվում։ Շտապում ես ինչ-որ մի տեղ, վախենում ես ուշանալ, համարում ես քեզ կարևոր մեկը, բայց մեկ է գլխավորը չես հասցնում։ Հնարավոր է պատճառն այն է, որ մինչև հիմա չգիտես էլ, թե որն է գլխավորը։ Միգուցե նաև գիտես։ Այդ «գլխավոր»ը անկայուն է։ 15-ում խելահեղ է,16-ում` ավելի յուրատեսակ, իսկ 18-ում բնավ նման չէ նախկին երկուսին․․․ Գիտես, երբեմն ավազի վրա գծագրում ես մեկի անունն ու սկսում գուշակել՝ հաջորդ ալիքը կմաքրի՞ այն, թե չէ։ Հեռանում ես՝ ետ չնայելով ու առանց երկմտանքի հավատում, որ քո ստեղծածը հավիտենական է։ Միայն նշանակալից ժամանակ անց հասկանում ես, որ ժամանակը մաքրում է անգամ քարը, ուր մնաց թե քո անկայուն ավազը․․․ Գիտես, երբեմն նայում ես, թե ինչպես են հանգում դիմացի շենքի լույսերը մեկը մյուսի ետևից ու ուզում ես հավատալ, որ կա այնտեղ մեկը, անհասկանալի,բայց արդեն քեզ ծանոթ տարածությունում, հարազատ մեկը, ով նույնպես նայում է քո պատուհանին և ճակատով չափում ապակու ջերմաստիճանը․․․ Գիտես, ուղղակի անցնելով քաղաքով, դու ամեն տարվա հետ ավելի հաճախակի ես սկում հետևել անցորդներին,նայելով նրանց դեմքին,ամեն անգամ յուրովի։ Խորությունը տարիների դատարկ ու անհետևանք չանցկացնելու խորհրդանիշն է։ Դու էլ սովորություն ունես փնտրելու մակերեսայնություն, սակայն ամեն անգամ սխալվելով, քեզ ավելի դժվար է սկսել նոր փնտրտուքներ։ Մի քայլ առաջ կատարեցիր․․․ Գիտես, երբեմն ոչինչ չես ցանկանում․․․միայն հասարակ րոպե՝ լռության ու հանգստության։ Դա մարտիկների հանգստի րոպեն է, քեզ կարգի բերելու րոպեն, որ առավոտյան ընդարմացած մարմինդ կրկին փայլի ողջ ուժով։ Գիտես, երբեմն թվում է, թե չես գնահատում հնարավորություններդ, իսկ երբեմն՝ ընդհակառակը։ Ժամանակ առ ժամանակ նույնիսկ միջատներին ես համարում եղբայրներ․․․ Գիտես, երբեմն վերադառնալով տուն՝ լցվում ես ամոթով, որ քո ամենագեղեցիկ արարքներից որոշները ծնվել են ոչ թե քո ներսում, այլ դրսում, և եթե որևէ մեկը գլխի ընկներ քո իրական դրդապատճառների մասին, ապա դու կզգայիր քո ծանրության չնչին չափը․․․ Գիտես, երբեմն ուղղակի գարուն է։ և սիրտդ կանգ է առնում երջանկությունից ու թախիծից։ Փոշմանում ես, որ ոչ ոք չգիտի, թե ինչքան թեթև ու ինչքան կոտրված ես քեզ զգում․․․ Գիտես, երբեմն չես կարողանում նույնսիկ փակել աչքերդ և նախանձում ես նրանց, ովքեր կարողանում են քնել․․․ Գիտես, երբեմն պատրանքները պայթում ու կոտրվում են հախճապակու հնչյուններով․․․ Գիտես, երբեմն դու վախենում ես քո ով լինելուց․․․ Գիտես, երբեմն ուղղակի անձրև է ու ցուրտ․․․ Գիտես, երբեմն ուղղակի շփոթված ես․․․ Գիտես, երբեմն ուղղակի․․․ Գիտես, երբեմն․․․ Գիտես․․․
Հեղինակ՝ Դիանա Կարապետյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ